Copak jste lidičky, copak jste provedli Že jste tu zavřeni v tak velkém vězení
Zdali jste někoho chudého podvedli A teď jste tady v těch barácích zavřeni
Nikomu na hlavě vlásek jsme neohli Jsme velcí dobráci, to bychom nemohli
Jsme tady za prací, výdělek tu máme Za byt a za stravu, za oděv děláme
A proč v tak nepěkných barácích bydlíte A proč tak zkažený vduch tady dýcháte
A co po večerech, co tady děláte Když slunko zapadne, kam spolu chodíte
Kam bychom chodili, doma si sedíme Máme televizi a tak se díváme
Když program skončí, k spánku uléháme Za byt a za stravu, za oděv děláme
A já jsem myslel, že spletl jsem silnici A místo do města, dojel jsem k věznici
K velkému táboru, kde lidé pykají Za to, že člověku, bratru ubližují
Odkudpak jsi přišel, že se tak hloupě ptáš Když se ti nelíbí, proč se pryč nevydáš
My to své městečko docela rádi máme Za byt a za stravu, za oděv děláme
Prosím vás, počkejte, dovolte otázku Zda když tu žijete, myslíte na lásku
Na krásu, na štěstí, co je po bolesti Co bude zítra a co bude po smrti
Z toho jsme vyrostli, tím se nechcem trápit Takové myšlenky je nejlépe zabít
Hluboké úvahy koňovi necháme Za byt a za stravu, za oděv děláme
Ach, moji lidičky, já vám nerozumím Myslel jsem, že duše je největším bohatstvím
Umět si trochu hrát, mít pěkné věci rád Dívat se na mraky, z louky se radovat
Podivně promlouváš, mladičký řečníku Však jednou zmoudříš a poznáš svoji mýlku
Od nás starých se uč, my zkušenost máme Za byt a za stravu, za oděv děláme
Vězeňským táborem smutně se procházím Nebe už modrá se a už ptáky slyším
V tu tichou hodinu chci potkat člověka Tisíce jich tu spí, mě nikdo nečeká
Nerozumím lidem, podivná je doba Smutná je nálada města Litvínova
Lidičky bratři, za hodinu vstáváte…
LITVINOV
tłumaczenia filologiczne i nie tylko... wykonał Leszek Engelking
Oj, ludzie wy moi, coście uczynili, Że w wielkim więzieniu was wszystkich zamknęli? Czyście oszukali jakiegoś biedaka I teraz w tych domach dola wasza taka?
Nie, nikomu przez nas nie spadł włosek z głowy, Wszak dobrzy z nas ludzie, nie jakieś potwory. Jesteśmy tu w pracy, zarobek bierzemy, Za mieszkanie, strawę, odzież pracujemy.
A czemu w tak brzydkich budynkach mieszkacie. Dlaczego zatrute powietrze wdychacie? A co wieczorami, co tutaj robicie, Kiedy słonko zajdzie, gdzie razem chodzicie?
Gdzież byśmy chodzili, my w domu siedzimy, Mamy telewizję, na ekran patrzymy, Jak program się skończy, to spać się kładziemy, Za mieszkanie, strawę, odzież pracujemy.
A ja pomyślałem, żem pomylił szlaki, Że zamiast do miasta trafiłem do paki, Do obozu pracy, gdzie karzą was kaci, Boście ukrzywdzili któregoś z swych braci.
A skądżeś ty przeszedł, że tak głupio ględzisz, Nie podoba ci się, czemu nie odejdziesz? Do tego miasteczka nawet sercem lgniemy, Za mieszkanie, strawę, odzież pracujemy.
Pozwólcie zapytać: Czy pędząc tu życie O pięknie, miłości, o szczęściu myślicie, I czy zadajecie sobie o jutro pytanie I o to, co po śmierci, co się z wami stanie?
To coś dla dzieciaków, tym się nie dręczymy, Każdą myśl podobną z głowy przepędzimy, Niechaj koń rozważa głębokie problemy, Za mieszkanie, strawę, odzież pracujemy.
Oj, ludzie wy moi, ja was nie pojmuję. Bo w duszy największe bogactwo zgaduję, Umieć się ciut bawić, lubić piękne rzeczy, Patrzeć na obłoki i łąką się cieszyć.
Dziwne rzeczy mówisz, młodyś, nic nie umiesz, Niedługo zmądrzejesz i swój błąd zrozumiesz, Ucz się od nas starych, bo my dużo wiemy, Za mieszkanie, strawę, odzież pracujemy.
Chodzę po więzieniu, smutny jestem taki, Niebo błękitnieje i już słyszę ptaki.
DE STAD
Překlad Gerd Helmer
Mensen vertel mij wat hebt u misdreven
dat u in deze gevangenis moet leven
Was ´t wegens armen bestelen of verlakken
Dat u hier vastzit in deze barakken
Nooi hebben we iemand een haar op z´n hoofd gekrengt
Goedzakken die wij zijn niemand die daaraan denkt
we hebben ons werk hier met God en met ere
´t Gaat om de woning, de kost en de kleren
Maar waaron zijn uw barakken zo grauw en kaal
En zo bedorven de lucht die u binnenhaalt
Zeg mij nog wat u gaat doen als het donker is
En waar u heengaat wanneer de zon onder is
Hoezo waarheen? nou, wij blijven gewoonweg thuis
We hebben t.v. en dus kijken wij naar de buis
Na het programa gaan we_onder de veren
´t Gaat om de woning, de kost en de kleren
´k Dacht bij mezelf: nee je hebt je in de weg vergist
Dit is de stad niet, dit is een gevangenis
Dit is een strafkamp alwaar schuld wordt uitgeboet
Voor de pijn die men zijn medemens lijden doet
Waar kom je vandaan dat je zo stomme vragen stelt?
Waarom vertrek je niet, als het je_hier niet bevalt
We hebben ´t hier best, hoeven niets te ontberen
´t Gaat om de woning, de kost en de kleren
Wacht even als ik u nog één ding vragen mag
Of u hier ooit wel eens aan liefde heeft gedacht
Aan schoonheid, aan geluk, waarin verdriet verstomt
Wat morgen zijn zal en wat na het sterven komt?
Da´s geweest, daar zitten wij niet op te wachten
Wij drinken een glas tegen zulke gedachten
Van al dat nadenken krijg je maar zweren
´t Gaat om de woning, de kost en de kleren
Ach, mensen, dat zijn gedachten die ik niet vat
Ik meende_altijd: onze ziel is de grootste schat
Wat kunnen spelen, van schoonheid genieten
Kijken naar wolken en verre verschieten
Wat vreende woorden gebruik jij toch, jongeman
Word eerst maar ouder, dan snap je_er het domme van
Wij zijn ervaren van ons kun je leren
´t Gaat om de woning, de kost en de kleren
Treurig loop ik het gevangenkamp verder door
Blauw wordt de lucht waarin ik de_eerste vogels hoor
´k Wou dat ik op dit uur één mens ontmoeten kon!
Duizenden zijn in slaap niemand ziet naar mij om
Mensen ´k versta u niet, vreemd is mij dezetijd
Heel de stad ademt een stemming van treurigheid
Broeders nog één uur om u om te keren ….